Klippies

En dit is die lewe:  dat hulle U ken, die enigste ware God en Jesus Christus, wat deur U gestuur is. (Joh. 17:3)

Ons stap twee rye spore af strand toe.

Grys miswolke hang laag oor die hawe.   Dis koel vir ’n someroggend en ek vou my hand om die warm koppie Wimpy koffie.

Ons is ’n halfuur vroeg vir ons afspraak in Mosselbaai en daar is geen beter plek om die tyd om te kry nie.

Dit lyk of die hawe nog slaap.  Bont bootjies dobber in die baai en gooi lang gekleurde strepe oor die water. Mosselbaai se huisies staan soos hare op ’n  hond se rug, al teen die randjie uit.  Die see is rustig en sus saggies terwyl die golwe lui op die strand uitspoel

Stadig oor die sand kom ’n ou vroutjie aan geskuifel.  Sy het haar swemklere aan.  In haar hand dra sy ’n  handdoek en ’n bont swem kappie wat beslis nie uit hierdie eeu dateer nie.  Sy sit haar goedjies ’n paar treë van ons af neer, trek die swem kappie behendig oor haar yl grys haartjies en raak haar tone ’n paar keer.  

“ Wat ’n pragtige oggend, groet sy met ’n glimlag.”  Sy lyk soos iets uit ’n antieke winkel, met haar gekreukelde vel en die bont gedoente op haar kop.

“Gaan tannie swem in hierdie koue weer,” vra ek?

“Ja, my kind, ek swem elke mooi someroggend,” antwoord sy vriendelik.  “Hoe kouer dit is, hoe sekerder is ek, ek lewe nog.”  Sy buk af, en tel iets van die strand af op, skuifel nog bietjie nader, en kyk ons vierkantig in die oë.  

“Die Bybel sê ons lewe maar sewentig jaar en as ons baie sterk is tagtig”. Sy vou haar handjie, wat die tekens van ouderdom dra stadig oop. 

In haar palm, lê daar sewe klippies.  Sy skud die klippies deurmekaar en sê, “dis al wat ons kry.”  Sonder seremonie gooi sy al sewe klippies oor haar skouer, en glimlag breed.  “My klippies is klaar, elke dag, vir ʼn oumens soos ek is ʼn geskenk. . . .”

Sy skuifel aan en groet oor haar skouer voordat sy die water instap.  Sprakeloos sit ons op die strand, terwyl die ou vroutjie se woorde in die oggendlug lug hang.

Op pad terug motor toe, tel ek sewe klippies op, ek gooi die paar dekades wat ek al gelewe het oor my skoue en kyk na dit waar oorbly in my hand . . .  

Heeldag maal die ontmoeting met die verkreukelde vroutjie deur my gedagtes.

Moeg gedink oor die klippies, lees ek die volgende woord oor die lewe in Joh. 17:2-3: 

U het Hom immers die volmag oor die hele mensdom gegee om aan almal wat U Hom gegee het, die ewige lewe te gee.  En dit is die lewe:  dat hulle U ken, die enigste ware God en Jesus Christus, wat deur U gestuur is.

Wat ons ook al doen en hoe baie of min ons ook al oor die lewe redeneer, is daar niks konstant behalwe dat ons God ken nie. Die illusie van drie, of vyf of een klippie bestaan nie.  Al wat ons werklik het, is die minuut waarin ons leef en die vaste sekerheid van ’n eindbestemming.  ’n Ewigheid in die teenwoordigheid van God, ons liefdevolle Pappa.

Here

Dankie, vir elke dag! 

Leer ons hoe om te lewe, hoe om met sekerheid en afwagting en entoesiasme die klippies in ons hand tot eer van U koninkryk aan te wend.

Amen