Karoo nag

Karoo nag

Beskerm my soos die appel van U oog, steek my weg in die skaduwee van U vleuels (Ps 17:8)

Dis skuins na middernag. Ons is gedaan, en daar is nog ’n paar ure se ry wat voorlê. Ons stop in Beaufort-Wes. Met stywe bene, gaan soek ek koffie terwyl my man brandstof ingooi. Ek loer by die agterste sitplek in, waar die kinders rustig slaap. Die dorpie is doodstil, behalwe vir twee katte wat amok maak by die vullisdrom.

In die flou ligte van die vulstasie, loer ek vir die honderdste keer op die kaart, asof dit die pad korter gaan maak . . .

Binne minute sing die bakkie se bande weer op die karoo pad. Die sterre hang in blink trosse aan die hemel en ek skuif die kokende koffie eenkant toe opsoek na ʼn radio stasie.
"Sjoe, kyk net daar," sê my man. Op die randjie van die pikswart horison is ʼn goudgeel maan besig om sy kop uit te steek. Dis so asemrowende prentjie, dat ek nie eers ʼn oog knip toe die bakkie langs die N12 tot stilstand kom nie.

Asof gehipnotiseer deur die maanlig, klim ons uit.

Dis doodstil . . .

Dis so stil dat mens jou eie hart hoor klop. Ons slaan die agterste klap van die bakkie oop en gaan sit in verwondering en kyk na die prentjie wat voor ons afspeel. Ons is alleen in die wêreld is. Die koel karoo luggie stoot saggies, die lug ruik na grond en soet kruie. Stoom staan op ons, nog warm koffie en iewers maak ʼn nagdiertjie geluide. Soos die maan al groter en vetter en geler word, word die landskap rondom ons sigbaar. Die bome gooi skaduwees en die klippe blink liggies in die maanlig.
Die oomblik is so heilig, en ek wonder of daar nog mense op aarde is wat kyk hoe skenk die heelal geboorte.

Onwillig om afskeid te neem, trek ek die karoo-lug diep in my longe, en bêre die prentjie naby my hart . . .
Ek het eendag gehoor hoe iemand vertel dat hy God makliker ervaar in die dun tye van die dag. Daarmee het hy bedoel, vroeg in die oggend, net voor die eerste strale van die son en die goue uur net voor die son sak. Daardie aand in die karoo, was een van daardie dun tye. Tevredenheid het soos ’n kombers om ons gevou en vir een oomblik, was alles in die heelal perfek.

Dis baie keer op lang, uitmergelende paaie, waar God ons inwag met ’n stukkie skoonheid uit Sy hand. God het immers die skepping vir ons gemaak, om daaroor te heers en die skoonheid daarvan te geniet. Ons is veronderstel om God in die laaste strale van die son te sien of in die ryp op die gras of die volmaan in die Karoo. Dis God se manier om ons daaraan te herinner dat Hy, God is.

Baie dae beplan ons roetes, en ons kyk op die kaart en ons probeer koers hou, maar dis tevergeefs.
Dis sulke dae, wat ek die nag in die Karoo uit die bêre plekkie naby my hart haal.
Dis dan wanneer ek besef dat ons ʼn God dien wat nie volgens menslike tyd en roetes en kaarte werk nie.
Ons dien ʼn God wat langs ons wil stap.

’n Liefdevolle Vader wat wil hê ons moet Sy stem goed genoeg ken om te luister as Hy die roete verander.
Ons dien ʼn God wat belowe, wanneer jy die regte pad verlaat, sal jy ’n stem agter jou hoor sê, dis die pad, loop hierlangs (Jes. 30:21)

Mag ons God se stem leer ken! Mag ons baie prentjies bymekaarmaak wat ons naby ons harte kan bêre en mag ons nooit ooit die koers verlaat nie, maar altyd in God se skadu bly . . .

Amen!

Wees bly in die Here!

Wees bly in die Here!

Filippense  4:4 - Wees bly in die Here, ek herhaal, wees bly!

Dis Januarie maand!!

Die Kerstyd is verby, eerste week van skool het begin en die pas voel vinniger as ooit tevore. 

Ek stop voor die nuwe skool met die nuwe juffrou en nuwe maatjies.  Sussie kom aangedraf met haar sakkie en gesels haarself uit asem.

Sy vertel van haar juffrou se mooi skoene, die weerkaart, al die nuwe kryte en dan die hoogtepunt!

Sy het ʼn splinter nuwe beste maatjie, sy kan glad nie haar naam onthou nie, maar sy het lekker broodjies in haar kosblik en sy is aartappel kleur.  Aartappel kleur – vind elk later uit is ʼn mooi beskrywing vir die kleurling dogtertjie met die strikkies in haar vlegsels. 

Dis met lag in my hart dat ek ʼn paar dae later teen die Hoogekraal bult stop om ʼn aartappel kleur vroutjie op te laai.  Haar pienk kopdoek wapper in die wind soos sy nader draf.  Sy maak die deur van die motor oop en groet met ʼn vriendelike, tandlose glimlag.  Haar klein handjies is skurf gewerk en sy bêre versigtig haar half gerookte “zol” in ʼn banksakkie.   Nadat ons afgespreek het waar ek haar sal aflaai, begin ons te gesels.

“Hoe gaan dit met jou?”  vra ek die doodnormale vraag.

Daar skuif ’n uitdrukking van bonatuurlike vrede oor haar verrimpelde gesiggie en met ’n glimlag wat die geheimenisse van die wêreld oopsluit sê sy die volgende woorde:

 “My liefie, die Jirre, Sy laaik my baja!!”

Te vinnig laai ek die hemelse wese af en soos die kilometers verbyrol  en net die reuk van haar Bokser tabak in die lug hang, draai haar woorde in my kop:  “Die Jirre Sy laaik my baja!!”

Ek sê die woorde hardop en die lekkerkry laat sommer my gemoed oorloop. Met ’n dankbare hart sê ek ook sommer dankie dat ek nie die Hoogekraal bult hoef uit te stap of Bokser twak hoef te rook nie.

Ek sien die statige Outeniqua in die agtergrond en die mielies wat groen staan op die lande, en ek weet, ek het vandag ʼn aartappel kleur engel in my motor gehad en die Jirre Sy laaik my ook baja!!

Here

Dankie vir soveel goeie gawes uit U hand en U engele om ons elke dag!

Amen

Honger?

Honger?

Geskryf deur Rosa Duvenhage

Ek hou my man se hand styf vas terwyl ek die omgewing rondom my bekyk.  Ons is in ’n mark in Istanbul. 

Die reuse-stad met 13 Miljoen inwoners is voorwaar ’n sensoriese belewenis van kleure, geure en  klanke.  Die stad staan wydsbeen oor twee kontinente, met een voet in Europa en die ander een in Asië.

Terwyl ons deur die besige mark stap verdwaal ek in die lewendige ritme van Istanbul. ’n Lang Turkse man met smeulende oë verkoop bloedrooi granate, terwyl die skril klanke van tradisionele Turkse musiek meng met die geluide wat opklink uit die mark.  ’n Sterk kruie geur hang in die lug, waar ’n vrou staan en pakkies maak met ’n reënboog van poeiers, kaneel stokkies, blare, saffraan en bont peperkorrels. 

In ’n klein straat kafeetjie sit mense op dik-gestopte kussings en lag uitbundig terwyl hulle appel tee drink uit klein glasies.  ’n Lui gemmerkat lê uitgestrek in die flou herfs sonnetjie en spring verskrik regop toe ’n vrou, twee kleuters met ’n besem verwilder wat te naby aan haar hand-geverfde breekware speel.

Ons beweeg uit die mark en stap kaart in die hand ’n paar blokke vêrder.  Dis hier waar ons op een van die juwele van Istanbul afkom.  ’n Klein vis-mark, aan die voet van die Galata brug.  Groot kratte vis van verskillende vorms en grotes staan onder ’n rooi en wit strepies afdak.  ’n Groep mans bie opgewonde en ’n paar werkers laai oorvol kratte vis agter in ’n koeltrok. 

Die hipnotisering reuk van varsgebraaide vis en warm brood hang in die lug.  Ons  stap verby die vis vandisie en word vriendelik gegroet deur ’n Turkse  man agter ’n braaier. 

Hy kan geen snaar Engels praat nie en na ’n paar minute se handgebare sit ek en my man op die muurtjie van die Galata brug, elkeen met ’n ongelooflike ete wat bestaan uit ’n perfek gebraaide vissie, ge-suurlemoen en gesout en toegevou in ’n warm broodrolletjie met dik skywe ui.

Terwyl ons eet,  kyk ons hoe die laaste strale van die son, verdwyn agter die torings van die “New Mosque”, hoe die  seemeeue laag oor die water van die “golden horn”  draai en die inwoners van Istanbul hulle weg vind huis toe. . .

In die Bybel lees ons op ’n paar plekke van brood en vis.  Ons lees hoe dit Jesus en die dissipels se kos was en ook hoe dit gebruik is om die skare wat agter Jesus aanbeweeg het te voed.

Dit was op so ’n keer wat die dissipels vir Jesus gevra het om die mense weg te stuur sodat hulle kan gaan eet.  Daar was net vyf brode en twee vissies en 5 000 mans (sonder die vroue en kinders) om te voer.

Ons lees in Luk. 9:16 Maar Jesus gee die opdrag dat hulle die mense moet laat sit.  Hy neem die vyf brode en die twee visse, kyk op na die hemel en vra die seën. Daarna het Hy die brood gebreek en dit aan sy dissipels gegee, en hulle het dit aan die mense gegee.

Die deel van die verhaal wat my tref is dat Jesus die brood en die vissies vat en dit aan Sy dissipels gee om uit te deel. Die wonderwerk van die vermeerdering van die kos het in die dissipels se hande plaasgevind.

Dit laat my dink aan dit waarmee ons, in ons hande sit vandag.  Ek praat nie van aardse dinge soos geld en besittings nie, ek praat van groter dinge.  Dinge soos ons  getuienis, die wonderwerke wat God in ons  lewens doen, die hoeveel liefde, tyd en omgee waaruit ons bestaan en die feit dat die lewende Gees van God in ons woon!  

Ons besef nie wat ons in ons hande het nie. Ons besef nie dat ons die potensiaal in ons dra om die wêreld honger te maak vir die dinge van God nie.

God sê in Amos 8:11 “Kyk, daar kom dae, spreek die Here, dat Ek ‘n honger in die land stuur, nie ‘n honger na brood en nie ‘n dors na water nie, maar om die woorde van die Here te hoor.

Vandag sit ek weer op die muur van die Galata brug in die bedrywige Istanbul.  Ek hou my brood en vis, my getuienis, my tyd, my liefde, my alles, uit na die Here.

Ek bid dat die Here, dit wat ek in my hande hou, sal seën en vermeerder. 

Dat ek nie klippe sal gee waar mense brood nodig het nie en dat ek met God as my padkaart altyd my weg sal vind huis toe.

Maar meer as als bid ek vir ’n honger na die woord van God soos nog nooit tevore nie!

Here,

Dankie, vir hierdie interessante wêreld!  Dankie, dat ons nie net per ongeluk hier is nie, maar dat U ’n plan het met elkeen van ons.  Here trek ons dieper in en vat ons nader as ooit tevore aan U. Ons het U lief met alles in ons!

Amen

Van geloof tot geloof

Van geloof tot geloof

Geskryf deur Rosa Duvenhage

Geloof is soos elektrisiteit.  Dit is onsigbaar maar jy kan die lig sien

Net nadat ek en my man getroud is, kom kuier my skoonouers vir die naweek by ons.  Kyk, die meenthuisie blink.  Daar is blomme in die sitkamer, die yskas is vol kos en alles is net reg.

Vrydagaand loop goed af en ek besluit om die Saterdagoggend vroeg op te staan om vir my gaste skons te bak vir ontbyt.  Ek meng alles volgens die resep.  Ek rol die deeg liggies uit, volgens die resep! Ek bak die perfekte ronde skonsies vir die regte hoeveelheid minute, volgens die resep, maar iets is fout.  Die skons rys nie eers ’n millimeter nie.  Hulle is kliphard en toegeslaan en plat.

My man kom loer waarmee ek besig is en nadat hy my plat oneetbare skonsies gesien het, reken hy as ek vir hom nog so paar honderd duisend bak, dan bou hy vir ons ’n huis. . .

Nodeloos om te sê, ek dink ons het roosterbrood vir ontbyt gehad.

Baie keer benader ons, ons verhouding met die Here soos ’n resep.  Ons glo wanneer ons die regte bestanddele gebruik en die stappe volg dan sal ons suksesvolle Christene wees.

Ek luister na die getuienis van Neels Labuschagne wat vertel dat daar eendag ’n man na hom toe gekom het met ’n seer rug.  Die Here het vir hom gewys terwyl hy bid het, dat die man moet af buk en sy skoenveters moet vasmaak.  Hy het vir die man gesê om dit te doen en sy rug het in plek geskuif en die pyn was weg.

Neels sê:  “Dit beteken nie dat ek nou elke keer vir iemand met ’n seer rug gaan sê om sy skoenveters vas te maak nie.  Ons dien ’n kreatiewe God. Vir Wie ons nie  in ’n boksie kan sit nie, Hy praat elke keer op ’n  vars manier met ons praat.”

Ons lees in Hebreërs van Henog.  Daar staan dat Henog geglo het, daarom het hy nie gesterf nie maar is hy deur God weggeneem.  Van hom word getuig dat hy, voordat hy weggeneem is, geleef het soos God dit wou. (Heb11:5)

In my eie woorde staan hier dat Henog deur sy geloof in God, geleer het hoe om reg te leef.  Hoe om ’n lewe te lei wat God behaag, nie deur reëls te volg op reseppies uit te toets nie, maar deur in ’n lewendige verhouding met God te staan.
Net geloof behaag God!  Niks anders nie.

Jesus sê, maak net jou hart vir My oop   "Enige iets is moontlik vir die wat in My glo” (Mark 9:23)

Ek het intussen geleer dat mens by Woolies die perfekte, klaar gebakte skons kan koop.  Jou kombuis is nie vuil nie, jy het baie tyd om die tafel mooi te dek en dit kan nie flop nie.  ’n Verhouding met God is presies dieselfde, jy hoef nie te “perform” om God te beïndruk nie.  Dis alles klaar gedoen, jy kan net in geloof en liefde na Sy stem luister en ’n wonderlike tyd in Sy teenwoordigheid deurbring.

Here

Vandag vra ons vir geloof.  ’n Groot geloof soos Henog sin, dat daar ook van ons getuig sal word, dat ons ’n lewe leef wat U behaag!

Amen

Spykers . . .

Spykers . . .

Geskryf deur Rosa Duvenhage

Ek ry ekstra versigtig van die huis af en  trek vir die tweede keer die week by die Total garage in. Ek stop aan die kant waar mens wiele pomp.

Die petroljoggie kom aangestap en fluit saggies tussen sy twee goue voortande deur.  Ons moes Maandag al die band “gefix” het mevrou, sê hy. 

Ek weet hy praat die waarheid, die band bekommer my al die hele week, maar tyd was net nie aan my kant nie. Versigtig bevoel hy die band terwyl hy sommer die ruit-skoonmaker se water vat om die band nat te spat.

“Ek het jou, jou vuilgoed!” sê  hy opgewonde. 

“Kom kyk mevrou, hier sit die “culprit” en bubbles blaas nes ’n guppie!”

Ek loer oor sy skouer en sien ’n paar klein borreltjies waar die lug ontsnap. Kan jy hom regmaak, Vra ek? 

“Mevrou?”, sê  hy terwyl hy vir my groot oë trek en sy twee hande in die lug steek.  “Sien jy hierdie twee hande, hulle is gemaak vir bande.  Ek is die beste inni kaap, ekke fix bande in my slaap!”

Ek glimlag vir sy voortvarendheid en staan vir ’n paar minute en kyk hoe hy ’n yslike spyker uit die wiel trek, iets soos ’n dik naald en gare deur die gaatjie druk en die een rympie na die ander oor sy “fantastiese” kwaliteite aframmel.

Letterlik binne minute is ek terug op die pad, met ’n  spyker-lose, styf gepomte wiel.  Dit voel soos ’n berg van my skouers af en ek is sommer vies vir myself omdat ek die hele week lank bekommerd was oor iets wat binne minute uitgesorteer kon word.

Net soos die vriendelike man by die vulstasie tot my redding gekom het, so kom God daagliks tot ons redding.  Die lewenspad is vol spykers en gereeld kom ons op ’n plek waar ons wiele pap is.  Dis dan ook net op een plek waar ons “gefix” kan word en dit op God se skoot met ons kop teen sy bors.  Luister wat sê God vir jou vandag:

Ek is bekend met al jou weë. (Ps. 139:3) Ek weet van jou sit en jou opstaan (Ps. 139:2) Jy is nie ’n fout nie, ek het jou beplan (Ps. 139:15&16) Ek het jou op jou naam geroep, jy is Myne!  (Jes. 43:1) Dis my begeerte om jou met my liefde te oorweldig.(1 Joh. 3:1) Ek is die volmaakte Vader. (Matt 5:48)  EK weet wat jy nodig het en sal voorsien in jou behoeftes. (Matt 6:31) Jy is my waardevolste besitting. (Eks 19:5) Ek het jou lief met ’n ewige liefde. ( Jer. 31:3)

My vraag is . . . Wil jy My kind wees?  (Johannes1:12-13)

Ek wag vir jou! (Luk. 15:11-32)

Here,

Somtyds voel dit of daar meer spykers as gelyk pad is.  Dankie, dat U altyd daar is, dat U altyd met oop arms staan en wag om ons toe te vou en teen U bors te druk.  Dankie vir tweeduisend jaar terug se spykers en bloed wat vandag oorvloed en ewige lewe beteken!

Amen

Glentana son-sak

Glentana Son-sak

Wanneer jy die regte koers verlaat, sal jy agter jou 'n stem hoor sê: “Hier is die pad, loop hierlangs.” (Jes. 30:21)

Dis warm, die kwik draai net onder die 40 °c.  Ek sleep my voete terwyl ek probeer om lewe in die lyfies om die etenstafel te blaas.  “Kom haal jou mes en vurk, sit regop, kou met ’n toe mond, nie so baie tamatiesous nie, skuif jou glas dieper in,” rammel ek elke aand se rympie af, in die hoop dat die woorde iewers sal vashaak.

Net toe dit lyk asof ons etenstyd gaan oorleef, vlieg sussie se glas water deur die lug en maak ’n bollemakiesie op die vloer.  Bloot uit onvermoë om iets positief of opbouend te sê, gee ek ’n groot tree bo-oor die plas water en stap met my bord macaroni-en-kaas by die voordeur uit.  sommerso oor my skouer sê ek, “dit beter netjies wees as ek terugkom”.

Ek maak myself tuis op die stoeptrappie, balanseer my bord macaroni op my knieë en voel dankbaar vir die effense briesie wat van die see afstoot.  Terwyl ek die gewerskaf in die huis hoor, vang my oog die laaste strale van die son.  Die paar vlieswolkies wat aan die hemel  hang, word gebaai in ’n goue gloed.  Die water glinster asof ’n miljoen diamante daarop dans.  Skakerings van oranje en pienk, verkleur die lig en omtower die strand in ’n sprokie.  ’n fisant wyfie maak lawaaierig haar kleintjies bymekaar en soek skuiling vir die nag.

Terwyl ek kyk hoe die dag plek maak vir die nag, oorval ’n wonderlike rustigheid my.  Sommerso tussen die macaroni deur, dink ek aan hoe God alles gemaak het.  God moes geweet het dat ons lewens iewers buite  beheer sal raak en dat ons dan ’n son sak, of ’n  Suiderkruis of ’n volmaan sal nodig kry om ons te herinner dat Hy bestaan.  Dankie, is al woorde wat ek uitkry  . . .

Ek staan op toe dit te donker raak buite, en te stil binne die huis . . . .  Die borde is afgedra en net hier en daar staan nog ’n verdwaalde mes en vurk rond, die gemors op die vloer, is “ietwat” kleiner en twee rye voetspore sit badkamer se kant toe.  Ek glimlag terwyl ek die mop nader trek en begin opdroog.

Later toe die huis stil raak en mens net die gesuis van die see en die krieke in die tuin hoor, lees ek die volgende aanhaling:  “The best gift we can give ourselfs is, time alone with God”.  Die woorde tref diep en ek besef dat die Here baie duidelik met my praat vandag.

Vir die tweede keer in een aand is al woord wat ek kan uitkry, dankie . . . en diep in my hart herinner God my dat Hy ’n jaloerse God is.  Dat water op die vloer en badtyd en kosblikke nie voor ons tyd met Hom mag kom nie.  Dat net Hy die bron van lewe is, die bron van energie en geduld en bo alles liefde!

Here

Vanaand sê ek dankie vir macaroni op my stoep se trappie.  Dankie, vir ʼn hemelse son sak!  Dankie, vir my kosbare, kinders en dankie vir ’n Pappa wat in liefde sê : Wanneer jy die regte koers verlaat, sal jy agter jou 'n stem hoor sê: “Hier is die pad, loop hierlangs.” (Jes. 30:21)

Amen!

Lewende Water

Lewende water

Geskryf deur Rosa Duvenhage Dit is die Here wat die wolke vol water maak sodat dit hard kan reën. Dit is Hy wat reën gee vir die plante in die veld. (Sag 10:1)

In die boeregemeenskap waar ek grootgeword het, is daar een woord wat ’n glimlag na elke bruingebrande, stoppelbaard-gesig bring, en dis reën!

Ek onthou hoe my pa in geloof, laatmiddag na die wolke gekyk het. Hy het dan alles wat moontlik kon natreën onder dak getrek. Baie keer het die weer verby getrek of die wind het die wolke weggewaai, maar wanneer die reën dan uiteindelik kom, was daar verligting en dankbaarheid.

Vir ons as kinders, het die reën ’n heel ander betekenis ingehou. Ons het geweet na ’n laatmiddag donderstorm verander ons gewone speelplekke rondom die huis in `n avontuur baan. Terwyl jy jou oudste klere aan pluk om ’n botsing met die gereg te voorkom, hol jy solank vir jou fiets! Elke liewe holte in die stofpad het verander in ’n moddergat en die stroompie langs die bos, in ’n rivier.

Die hoogtepunt van elke laatmiddag storm was egter die rysmiere! Na so reënbui borrel duisende rysmiere by piepklein gaatjies in die grond uit. Hulle styg in groot wolke op en verander die omgewing in ’n oorlogsveld. Dis dan "boere teen die miere" tot die son sak en jou ma se stem ’n einde maak aan ’n opwindende middag.

Ons weet dat die Bybel ’n profetiese boek is en dat reën, "lewe" beteken.

Somtyds ervaar ons ernstige geestelik droogte en ons smag na verfrissende geestelike reën. Ons sien soms hoe die wolke saampak, en ons is opgewonde oor die vooruitsig, maar die wind van teleurstelling en selfveroordeling waai die wolke weg en net die dor en vaal landskap bly agter. Uit desperaatheid gryp mens dan na mensgemaakte reën, na dinge wat net tydelik geluk of vervulling inhou.
Jesus s
ê in Joh. 4:14 die volgende: Maar elkeen wat drink van die water wat Ek hom gee, sal in ewigheid nooit dors kry nie, maar die water wat Ek hom gee, sal `n fontein in hom word waarvan die water vir altyd sal bly opborrel. (Joh. 4:14)
Ons vergeet dat Jesus in ons is. Ons vergeet dat Hy ons hand vashou en saam met ons die swaarkry en probleme van die lewe wil uitwerk.

Hy s
ê, kom na My toe almal wat moeg en oorlaai is, Ek gee rus.
Ek glo God se wil vir ons is, om oorvloedige geestelike reën in ons lewens te ervaar. Om soos kinders, met uitbundigheid die landskap te geniet waar daar oorvloed water is. Om hand aan hand, saam met Jesus die lewe aan te pak, en die probleme te oorkom en die oorwinning te smaak.
Sien jy kans om langer alleen in die woestyn te woon, of kies jy `n fontein waarvan die water altyd sal opborrel?

Here

Help my om te onthou dat U in my lewe. Dat my probleme, U probleme is. Dankie dat U my nooit in die woestyn los nie, maar dat U saam met my in die oorlogsveld is en my verkwik met die Lewende water!

Amen!